Of ik een roman wou schrijven? De vraag stond er echt. Er stond ook waarover dat boek ongeveer moest gaan, wat de algemene conflicten waren en welke filosofen er zeker in moesten. Nu ja, niet de filosofen zelf, hun gedachtengoed, maar dat had ik vast begrepen. De vraag kwam van een particulier, het werd tijd dat haar boek verscheen. En o ja, wat dat kosten zou?
Het duurde een dag voor ik durfde te antwoorden. Het antwoord was duidelijk. Neen. Ik durfde nog net niet te zeggen dat ze die vraag beter aan ChatGPT kon stellen, die heeft geen gevoelens, die kon het vast.
Ghostwriters schrijven geen literatuur. Toch niet voor een ander. Wanneer iemands naam op de cover van een roman staat, mag je er voorlopig van uitgaan dat die dat boek zelf schreef. De zinnen, het plot, de schoonheid, het talent: allemaal op het conto van de auteur.
Bij non-fictie ligt dat anders. Het is heerlijk om iemands inzichten, ervaringen of levensverhaal te mogen kneden tot een boek. Hoe zoiets werkt, valt moeilijk te voorspellen. In een ideaal scenario kom ik gewoon een aantal keren op bezoek, mijn podcastmicrofoons in de aanslag. Ik stel vragen, puzzel, schrijf en schrap. De auteur stuurt bij, waakt en vult aan.
Voor je het weet, ziedaar, een boek.
In de praktijk loopt het zelden zo gestructureerd. Plots doen we de interviews toch via Zoom, schrijft de auteur zelf zaken uit, schrijf ik dingen zonder de vraag te stellen. Dat kan enkel op basis van vertrouwen. Tussen de pen en de naam op de cover. Tussen schrijver en auteur. Dat vertrouwen is de reden waarom ik zo graag ghostwriter ben. Voor een ander. Natuurlijk. Maar ook voor mezelf. Het is een voorrecht om in zoveel verschillende werelden te mogen duiken. En er is niets mooiers dan een mens die je zijn verhaal gewoonweg geeft.
Maar voor de duidelijkheid, toch even dit: De enige roman die ik ooit zal schrijven krijgt mijn naam op de kaft. In grote gouden letters. Dat staat vast.
